ارزیابی راهبری محیط زیستی که بیشتر بر پایه مشارکت ذینفعان در سیاستگذاری و تصمیم‌گیری است، از سال ۱۹۶۹ در قانون سیاست محیط زیستی ملی در آمریکا برای پروژه‌های بزرگ مقیاس با دامنه اثر وسیع الزامی شد. در سال ۱۹۸۷ هم در هلند نمونه های از مطالعات راهبردی محیط زیستی در رابطه با پروژه‌های توسعه شهری اجرا شد. سپس کشورهای دیگری از این شیوه بهره بردند. این نوع ارزیابی در ایران در سال‌های ۱۳۸۵مطرح شد و در قالب برنامه پنجم و ششم توسعه در برنامه ریزی کلان مورد توجه قرار گرفت اما به اجرا در نیامد. یکی از دلایل عدم اجرای این نوع مطالعات، ابهام مجریان در اجرای آن بود. اگر چه سازمان محیط زیست از سال ۱۳۹۹ در پی تدوین آیین نامه ارزیابی راهبردی محیط زیستی است، اما ماهیت این نوع ارزیابی برای هر پروژه متفاوت بوده و گام‌های آن بایستی به صورت مشارکتی و بین رشته‌ای تدوین گردد.

در مطالعات EIA یک پروژه به تنهایی و در دامنه اثر محدود مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. در حالی که در SEA  با دورنمایی بزرگتر، پایداری و اثرات انباشته و تجمعی نیز مد نظر است. حاصل مطالعات SEA از جنس سیاستگذاری و برنامه ریزی پایدار است. حاصل مطالعات EIA  اجرای پروژه‌هایی با تخریب کمتر است. در EIA اثر پروژه بر محیط زیست مورد توجه است اما در SEA فرصتها و محدودیتهای محیط زیست برای توسعه ارزیابی می‌شود.

پاراگراف بخش اول جواب
...
پاراگراف بخش دوم جواب